एक छलांग
रगतको रातो छाल
आँखै अगाडि छल्किएर बग्छ
स्देरोत, अस्कोलोन, अनि जेरुसलेम शहर भरिभरि
रकेटका घातहरू दुख्दै जान्छन
अनि तिम्रो देशको धर्म
तिम्रो देशको समाचार
तिम्रो देशको साहित्य
तिम्रो छातीभरि भातृत्व माथि बिरोध सल्काउछ ।
र तिम्रो आँखा भरी भरी आगोका कोपिलाहरू उमार्छ
र तिम्रो देश इजरायल आगो जस्तै रापिदै जान्छ ।
बिस्फोटनसँग तर्सिएर
फेरि अर्को जागीर खोज्दै भौतारिएकी हाम्री माइली नाना,
गाजा र पश्चिम किनारमा
रगत को हिसाब किताब गर्नु लम्किएका
तिम्रा सैनिक जत्था र ट्यान्कका लश्करहरू हेरिरहेकी छिन ।
बी टू भीषा र अनिश्चिताका गहिरा चोटहरूमा
उनी इराकको आतंकमा मारिएका भाइहरू सम्झिन्छिन,
हाम्रै अनीता तामांग र कुवैतकी डोमा शेर्पालाई सम्झिन्छिन,
हाम्रो नियतिले यस्ता कथाहरू लेख्न
कहिले छोड्छ हँ ?
परदेशी हुनुको पीडामा
प्रवास यसबेला हाम्रो स्वीकारोक्ति बनेको छ ।
अरबका खाडी र मलायाका जंगलहरूमा मात्र होइन
भूगोल्का रेखा रेखाहरू छिचोल्दै,
हामी अभाव र आवश्यकता बिरुद्धका संघर्षहरू रचिरहेका छौं ।
वर्षों देखि समयको अस्वीकृत इतिहासमा
बहादुर लाहुरेवा परदेशीको विवशताका कथाहरू लेखिराहेका छौं ।
जब विदेशको बिरानो पन,
हाम्रा चेतनाहरूमा,
समझानाका चोटहरू बनेर बिझाउने गर्छ ।
विकासको आतंकले त्रस्त नगरहरूबाट
युगौं देखि सदियौं देखि,
घरको समझाना बिझेका हामी सीमाहीन प्रवासीहरू
सम्बेदनाहीन मान्छेहरूको व्यस्त भीड़बाट
अपनत्व र आत्मीयता खोजिराहेका हुन्छौं ।
राष्ट्र र राष्ट्रियता खोजिरहेका हुन्छौं ।
तिम्रो मृतसागरमा
हामी मृत्युका सुशुप्त इतिहास र कथा ब्यथा
खोतल्न आएका होइनौं ।
न त यी बगरहरूमा लुकेका
प्यालेस्ताइनका प्यासहरू अनुभव गर्न नै ।
कति हामी
जहि तहि मान्छे दुखेको घाइते परिवेशको बयान गरौं ?
कति युद्ध बारूद र सैनिकका कथाहरू सुनाऊं ?
आऊ प्रवासको आँगनबाट आजैदेखि
देश नभएको भावनाको कुरा गरौं
आऊ कुरा गरौँ रहरहरूको
अभाव, भोक र तिर्खाहरूको
हामीले जोहो गरेका अन्न र वस्त्रहरूको
र हाम्रा नानीहरूको,
जो पुस्तक च्यापेर विद्यालय जादैछन
आऊ बिर्सौं हामीले पोखेका पसिनाका वहावहरू
र एकैछिन मुस्काउँ सपनाहरूसँग ।
