एउटा गज़ल निष्ठुरीको नाउँमा

विश्वासको फूल थियो, झरेपछि मन फाट्यो
छातिभित्र 'माया' भन्ने, मरेपछि मन फाट्यो

धेरैपर पुग्नु थियो, यात्रा लामो जिन्दगीको
यौटा जंघार संगसंगै तरेपछि, मन फाट्यो

भएजति खुसी सबै दिन्छु भन्थेँ तिमीलाई
मेरो भागमा दुखैदुख परेपछि मन फाट्यो

कस्को मनमा को पस्छ र ? को पराई को हो आफ्नो ?
बाहिर हाँसि हाँसि छल गरेपछि मन फाट्यो

कल्पनाको सानो शहर रित्तो रित्तो बनाएर
निष्ठुरीले बसाइ अन्तै सरेपछि मन फाट्यो ..